منو
پس از بر طرف نمودن تصورات ذهنی اشتباه که در نوشته های قبلی راهکار هایی ارائه شد، ما نیمی از راه را پیموده ایم و پس از آن نوبت به ارتقاء مهارت های ارتباطی می رسد که در این نوشته و چند نوشته بعدی به طور مفصل به هر یک از مهارت های لازم برای بهبود کیفیت یک گفتگوی خوب می پردازیم.
عوامل صوتی، تصویری مناسب و در کنار آن پذیرا بودن فرد، از اجزای اولیه یک ارتباط خوب است که هر کدام از آن عوامل به ویژگی های رفتاری هر فردی شکل می دهد که بعنوان مهارت نام برده می شوند. اگر می خواهیم که ارتباطات یا گفتگوهای مان را از نظر کیفی ارتقاء دهیم، می توانیم از هر یک از این مهارت ها که در ادامه به شرح آنها می پردازیم، استفاده کنیم.
به یک مهمانی دعوت می شویم یا در جلسه ای قرار داریم که یک نفر دستش را به سمت ما دراز می کند و سلام می کند، ما هم سلام او را جواب می دهیم بعد همدیگر را نگاه می کنیم ولی احساس می کنیم که حرفی برای گفتن نداریم و پس از مدتی راه خودمان را می گیریم و به سمت دیگری می رویم.
دوست داریم وقتی با دیگران هم صحبت می شویم کلام مان جذاب و گیرا باشد و به صحبت های مان گوش دهند اما نمی توانیم.
یکی از بزرگترین مشکلاتی که افراد خجول و کم حرف با آن مواجه هستند، باز کردن سر صحبت با دیگران خصوصاً افراد غریبه می باشد.
برقراری ارتباط با دیگران در تمام جهات زندگی اعم از شغلی، اجتماعی و خصوصی ضروری است. همه ما دوست داریم تجربیات ، افکار و ایده هایمان را با دیگران در میان بگذاریم و به دنبال افرادی هستیم که از نظر فکری با آنها تفاهم داشته باشیم اما اگر نتوانیم به طور صحیح با افراد ارتباط برقرار کنیم جستجوی ما بی نتیجه است.
اولین مانع شروع کردن صحبت، ترس از بی اعتنایی و تحویل نگرفتن از جانب دیگران است. این ترس باعث می شود تا نتوانیم با دیگران ارتباط برقرار کنیم.
در ذهن خود به این فکر می کنیم که باز کردن سر صحبت با دیگران ریسک دارد و چون احتمال دارد که ما را تحویل نگیرند، دچار رنجیدگی و آزردگی خاطر می شویم در نتیجه ترجیح می دهیم که ریسک نکنیم اما لازم است که توجه داشته باشیم ریسک و خطر کردن لازمه زندگی است و زودرنجی بیش از حد هم در زندگی مسئله ساز است خصوصاً اگر این بی اعتنایی از طرف غریبه ها باشد، واقعاً چه اهمیتی دارد؟
البته گاهی هم ممکن است دیگران تحویل مان نگیرند، اما جای نگرانی نیست، کافیست موضوع را بزرگ نکنید. این طبیعی است که هر کسی ممکن است که مورد توجه همه قرار نگیرد و این بی اعتنایی می تواند برای برای ما درس باشد که دفعه بعد با رویکردی جدید به سراغ افراد دیگر برویم.
اگر از بی اعتنایی دیگران دچار نگرانی زیادی می شوید، برای اینکه تعداد دفعات تحویل نگرفتن شما کمتر شود می توانید به دنبال کسانی بگردید که چهره ای پذیرا دارند و در زمان مناسب با حالتی دوستانه به سمت شان بروید.
در مورد اینکه افراد پذیرا دارای چه خصوصیات ظاهری هستند، درنوشته های بعدی (حالات و زبان بدن مناسب) به آن خواهیم پرداخت.
دومین مانع باز کردن سر صحبت، منفعل بودن است. اکثر افراد خجالتی برای شروع گفتگو منتظر فرد مقابل هستند که صحبت را شروع کند و نقش انفعالی را در پیش می‌گیرند، فکرش را بکنید که نفر مقابل هم فردی خجالتی و کمرو باشد، آن‌وقت اصلاً گفتگویی شکل نمی گیرد و یا اگر یک نفرشان شروع به صحبت کند، نفر مقابل غافلگیر می شود و نمی داند که چه جواب دهد!
یادم نمی رود که حدود ۵ سال پیش، به جشنی دعوت شده بودم که تقریباً به جز میزبان فرد دیگری را نمی شناختم به همین جهت به سر میزی رفتم که کسی در آنجا حضور نداشته باشد تا مجبور شوم صحبت کنم، اما مدتی که گذشت چند نفری به سمت میزی که نشسته بودم آمدند و نشستند. آنها همدیگر را می شناختند و با هم گفتگو می کردند اما من هیچکدام شان را نمی شناختم!
در آن زمان چون باز کردن سر صحبت با افراد را آموزش ندیده بودم، به سراغ گوشی ام رفتم و بی خود و بی جهت با آن بازی می کردم تا زمان بگذرد و من مجبور نباشم که آغازگر سر صحبت باشم.
برای اینکه دچار این مشکل نشویم بهتر است ما شروع کننده باشیم و با سلام کردن روند شروع گفتگو را در دست بگیریم و پس از آن با پرسش در مورد افکار و نظرات دیگران ادامه دهیم. با این کار دو فایده نصیب ما می شود:
فایده اول: در نظر دیگران فردی صمیمی و خوش برخورد به نظر می رسیم.
فایده دوم: چون شروع کننده گفتگو هستیم، تعداد بازخوردهای مثبت از دیگران افزایش می یابد و به همین خاطر ترس از بی اعتنایی و تحویل نگرفتن توسط افراد کمتر می شود.
هر چه تسلط مان بر شروع گفتگو افزایش یابد، بر اعتماد به نفس مان نیز افزوده می شود و قابلیت حفظ گفتگوهای طبیعی و دنباله دار، به صورت جزیی از شخصیت مان درمی آید.
در نوشته بعدی به سراغ ابزارهای شروع گفتگو خواهیم رفت، پس با ما همراه باشید.
درصد خوانش متن
